مقایسه استاندارد آلایندگی خودروی تیگو ۷ و تیگو ۸

در ساده ترین مقایسه خودروی تیگو ۷ و تیگو ۸ به الایندگی این خودروها و به طور کلی تعریف الایندگی می پردازیم. در این مقوله، استاندارهای آلایندگی یورو حد مجاز آلاینده های تولیدی ناشی از احتراق خودروها را تعیین می کنند. این قوانین آلایندگی برای اولین بار توسط اتحادیه اروپا در سال ۱۹۹۲ وضع شد.

در کشورهای اروپایی گازهای NOx، THC، هیدروکربن های فاقد متان (NMHC)، CO مونواکسید کربن و PM (particulate matter یا ذرات معلق در هوا) برای انواع خودروها اندازه گیری می شود. کسب اعتبار یورو در سیکل آزمایشی مخصوص پیشرانه خودروها انجام می گیرد.

بدین ترتیب، خودروهایی که اعتبار لازم برای کسب آلایندگی یورو را نداشته باشند اجازه فروش در اروپا یا کشورهای دنبال کننده قوانین یورو را ندارند، اما برای خودروهای قدیمی، استانداردهای رایج در زمان فروش آن خودرو ملاک قرار می گیرد.

استاندارد آلایندگی یورو

اولین مرحله از استاندارد آلایندگی یورو با نام یورو ۱ از سال ۱۹۹۲ معرفی شد. در این مرحله، استفاده از کاتالیزور و سیستم سوخت انژکتوری الزامی شد. پس از آن، مراحل یورو ۲ در سال ۱۹۹۶، یورو ۳ در سال ۲۰۰۰، یورو ۴ در سال ۲۰۰۵، یورو ۵ در سال ۲۰۰۹ و یورو ۶ در سال ۲۰۱۴ معرفی شدند.

از آن جایی که نوع آلایندگی پیشرانه های بنزینی و دیزلی با یکدیگر متفاوت هستند، میزان گازهای تولیدی ناشی از احتراق آن ها نیز با حد مجاز متفاوتی اندازه گیری می شوند. به طور مثال، خودروهای دیزلی میزان PM بیش تری تولید می کنند و استفاده از فیلتر DPF برای آن ها الزامی است. در همین راستا، خودروهای دیزلی قوانین سخت گیرانه ای برای آلایندگی CO دارند، اما آلایندگی NOx آن ها حد مجاز بیش تری دارد. برای خودروهای بنزینی تا مرحله یورو ۴ میزان PM اندازه گیری نمی شد، اما از سال ۲۰۰۵ به بعد برای پیشرانه های تزریق مستقیم GDI میزان ۰٫۰۰۴۵ گرم بر کیلومتر به عنوان حد مجاز PM درنظر گرفته شده است.

میزان استاندارد ذرات معلق در هوا (PN) برای خودروهای دیزلی از سال ۲۰۱۱ و برای خودروهای بنزینی از سال ۲۰۱۴ در استاندارد یورو ۶ درنظر گرفته شد. از زمان معرفی استاندارد یورو ۳ تاکنون، اعتبارسنجی خودروها در چرخه آزمایشی NEDC با درنظر گرفتن لحظه استارت پیشرانه در حالت سرد انجام می پذیرد. طبق آمار منتشرشده از سوی سازمان SMMT در سال ۲۰۱۷ وضع قوانین جدید آلایندگی تأثیر بسیار مثبتی بر محیط زیست داشته و امروز آلایندگی ۵۰ خودرو معادل یک خودروی ساخته شده در دهه ۷۰ میلادی است. بنابر گزارش این سازمان میزان مونواکسید کربن از سال ۱۹۹۳ تاکنون به ترتیب برای خودروهای بنزینی و دیزلی به میزان ۶۳ و ۸۲ درصد، هیدروکربن های پیشرانه بنزینی ۵۰ درصد، نیتروژن اکسید ۸۴ درصد و PM خودروهای دیزلی به میزان ۹۶ درصد کاهش یافته است.

حد مجاز گازهای آلاینده در استانداردهای یورو

یورو ۱ (از سال ۱۹۹۲)

از سال ۱۹۹۲ با معرفی استاندارد یورو ۱ استفاده از سوخت بدون سرب با عدد اکتانی بیش از ۹۵ و استفاده از کاتالیزور الزامی شد. حد مجاز گازهای آلاینده در استاندارد یورو ۱ شامل موارد زیر می شود:

CO : 2.72 g/km(دیزل و بنزینی)

هیدروکربن و نیتروژن اکسید (HC+ NOx): 0.97 g/km (دیزل و بنزینی)

PM: 0.14 g/km (برای دیزلی ها)

یورو ۲ (از سال ۱۹۹۶)

در استاندارد یورو ۲ علاوه بر کاهش حد مجاز کربن مونواکسید، حد مجاز هیدروکربن های خام و اکسیدهای نیتروژن برای خودروهای بنزینی و دیزلی کاهش یافته است.

حد مجاز بنزینی ها

CO : 2.2 g/km

HC+ NOx : 0.5 g/km

PM: حد ندارد

حد مجاز دیزلی ها

CO : 1.0 g/km

HC+ NOx : 0.7 g/km

PM : 0.08 g/km

یورو ۳ (از سال ۲۰۰۰)

در استاندارد آلایندگی یورو ۳ دوره زمانی گرم شدن موتور پس از استارت حذف شده و میزان مجاز مونواکسید کربن و ذرات معلق دیزلی ها بازهم کاهش یافته است. در استاندارد یورو ۳ برای خودروهای دیزلی حدمجاز جداگانه ای برای نیتروژن اکسید و در خودروهای بنزینی حدمجاز جداگانه ای برای هیدروکربن ها و نیتروژن اکسید درنظر گرفته شده است.

خودروهای بنزینی

CO : 2.3 g/km

HC : 0.20 g/km

NOx : 0.15

PM : حد مجاز ندارد

خودروهای دیزلی

CO : 2.3 g/km

HC : 0.20 g/km

NOx : 0.15

PM : حد مجاز

یورو ۴ (از سال ۲۰۰۵)

در استانداردهای آلایندگی یورو ۴ و یورو ۵ بیش تر بر آلایندگی خودروهای دیزلی خصوصاً نیتروژن اکسید و ذرات معلق PM تمرکز شده است. برخی از خودروهای یورو ۴ با فیلتر PM عرضه شدند.

حد مجاز خودروهای بنزینی

CO : 1.0 g/km

HC : 0.10 g/km

NOx : 0.08

PM : حد مجاز ندارد

حد مجاز خودروهای دیزلی

CO : 0.50 g/km

HC+ NOx: 0.30 g/km

NOx : 0.25 g/km

PM : 0.025 g/km

یورو ۵ (از سال ۲۰۰۹)

در مقایسه خودروی تیگو ۷ و تیگو ۸ در استاندارد آلایندگی یورو ۵ که از سال ۲۰۰۹ اعمال شد بازهم آلایندگی ذرات معلق PM هدف قرار گرفت و تمامی خودروهای دیزلی ملزم به استفاده از فیلتر DPF شدند. میزان آلایندگی NOx نیز نسبت به یورو ۴ به نسبت ۲۸ درصد کاهش یافت. همچنین برای اولین بار استفاده از فیلتر ذرات معلق برای خودروهای بنزینی با پیشرانه های GDI الزامی شد.

حد مجاز خودروهای بنزینی

CO : 1.0 g/km

HC : 0.10 g/km

NOx : 0.06 g/km

PM : 0.005 g/km(تنها برای پیشرانه های GDI)

حد مجاز خودروهای دیزلی

CO : 0.50 g/km

HC+ NOx : 0.23 g/km

NOx : 0.18 g/km

PM : 0.005 g/km

PM : 6.0×۱۰ ^۱۱/km

یورو ۶ (از سال ۲۰۱۴)

در استاندارد یورو ۶ بر کاهش قابل توجه میزان نیتروژن اکسید خصوصاً در خودروهای دیزلی (کاهش ۶۷ درصدی نسبت به یورو ۵) تمرکز شده است. در این استاندارد از سیستم EGR استفاده شده تا با بازگردانی گاز خروجی اگزوز به جای هوای داخل منیفولد ورودی (حاوی ۸۰ درصد نیتروژن)، میزان نیتروژن موجود برای تبدیل شدن به اکسید نیتروژن، در نتیجه احتراق، کاهش یابد. در خودروهای دیزلی یورو ۶ موارد زیر نیز قابل استفاده است:

• نصب کاتالیست NOx adsorber که اکسید نیتروژن را به نیتروژن تبدیل می کند.
• استفاده از سیستم SCR که با افزودن مواد DEF یا AdBlue به خروجی اگزوز، NOx را به نیتروژن و آب تبدیل می کند.
• استفاده از ماده Cerium که با هربار سوخت گیری، دمای مورد نیاز برای بازیابی DPF را کاهش می دهد.

حد مجاز خودروهای بنزینی

CO : 1.0 g/km

HC : 0.10 g/km

NOx : 0.06 g/km

PM : 0.005 g/km(تنها برای پیشرانه های GDI)

PM : 6.0×۱۰ ^۱۱/km(تنها برای پیشرانه های GDI)

حد مجاز خودروهای دیزلی

CO : 0.50 g/km

HC+ NOx : 0.17 g/km

NOx : 0.08 g/km

PM : 0.005 g/km

PM : 6.0×۱۰ ^۱۱/km

استاندارد یورو ۵ در ایران

به تازگی در مقایسه خودروی تیگو ۷ و تیگو ۸،  گروه صنعتی ایران خودرو نصب پیشرانه های یورو ۵ را بر روی محصولاتش آغاز کرده است. در گام نخست ایران خودرو پیشرانه TU3A را با استاندارد یورو ۵ به خط تولید پژو ۲۰۶ فرستاده و از نیمه دی ماه قرار است تا پیشرانه TU5 هم با این استاندارد در مدار تولید استفاده شود. همچنین پیشرانه EF7 و EF7-TC که به پیشرانه های ملی معروف هستند، در حال حاضر مراحل اخذ مجوزها و استانداردها را پشت سر می گذارند و در هفته های آتی جهت نصب در خط تولید سمند، سورن و خانواده دنا استفاده خواهند شد.

استاندارد یورو ۵ بخشی از الزامات جدید برای خودروسازان است که به بحث آلایندگی و کاهش تولید گازهای گلخانه ای اشاره دارد. پیشرانه های یورو ۵ باید بتوانند تا با استانداردهای مختلف سوختی، حداقل هایی را بر اساس تغییرات سخت افزاری و نرم افزاری در بحث آلایندگی رعایت کنند و در صورت استفاده از سوخت (بنزین یا گازوئیل) یورو ۵ در آن ها، به ایده آل ترین حد ممکن خود خواهند رسید.

جمع بندی

مقایسه خودروی تیگو ۷ و تیگو ۸ از لحاظ آلایندگی موضوعی بود که امروز در این مقاله به آن پرداختیم. این موضوع سبب می شود که بهتر بتوانید در صورت لزوم به خرید خودرو، خودروی مناسب خود را انتخاب کنید. برای آن که بتوانید در خصوص هر کدام از خودروهای دیگری که در نمایندگی های آسیا خودرو به فروش می رسند، اطلاعات بیشتری را کسب کنید، لازم است تا بتوانید هرچه بهتر و ساده تر از سایت این شرکت استفاده کنید.